پشت پرده کمک نظامی ۶۱ میلیارد دلاری آمریکا به اوکراین

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ ایالات متحده نمی تواند برای همیشه به حمایت مالی و نظامی از اوکراین ادامه دهد، بلکه باید دو طرف جنگ را به سمت مذاکره سوق دهد یا در آن غوطه ور شود؛ جنگی که سرنوشتش می تواند شبیه جنگ آمریکا در افغانستان و عراق شود.

کنگره سرانجام 61 میلیارد دلار کمک جدید به اوکراین را تصویب کرد و اتفاق عجیبی افتاد؛ بار دیگر صحبت از پیروزی اوکراین وارد محافل واشنگتن شد. این رخداد تغییر آشکاری است، زیرا در چند ماه گذشته کاخ سفید و دیگران هشدارهای شدیدی داده بودند مبنی بر اینکه اگر کی یف بدون کمک بماند، خطوط نبرد اوکراین ممکن است متلاشی شود و نیروهای روسیه بار دیگر برای تصرف آنجا اقدام کنند.

دولت جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا اکنون در تلاش است نیروهای مسلح اوکراین را در مدت یک دهه با هزینه بالقوه صدها میلیارد دلار بازسازی کند، در حالی که جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی امریکا گفته است، اوکراین در سال 2025 ضد حمله دیگری را آغاز خواهد کرد.

کاخ سفید لایحه کمک به اوکراین را به عنوان تنها گزینه موجود ارائه کرد تا با تصویب میلیاردها بودجه شاهد تماشای فروپاشی اوکراین نباشند

این خوش بینی ها نابجاست. شاید لایحه جدید آخرین بسته بزرگی باشد که ایالات متحده به اوکراین ارسال خواهد کرد. همان گونه که یان برمر تحلیلگر امور ژئوپلیتیک گفت، تداوم سالانه ارسال 60 میلیارد دلار کمک آمریکا به اوکراین صرف نظر از اینکه چه کسی برنده انتخابات ریاست جمهوری خواهد شد، غیرواقعی است.

کمک های فعلی در وهله نخست به بهبود موقعیت اوکراین در مذاکرات آینده کمک خواهد کرد و به کاهش مشکلات ناشی از کمبود مهمات و تسلیحات منجر خواهد شد و احتمال از دست دادن مناطق بیشتر در ماه های آینده به وسیله نیروهای اوکراینی کمتر می شود. با وجود این، اوکراین همچنان با چالش‌های دیگری ازجمله کمبود استحکامات و نیروی انسانی مواجه است؛ آن هم در حالی که ارتش روسیه به‌طور شگفت‌آوری انعطاف‌پذیر عمل می کند. به طور کلی، اوکراین همچنان در موقعیت ضعیف‌تر باقی می‌ماند و کمک های غرب این واقعیت را تغییر نمی دهد.

کاخ سفید لایحه کمک به اوکراین را به عنوان تنها گزینه موجود ارائه کرد تا با تصویب میلیاردها بودجه شاهد تماشای فروپاشی اوکراین نباشند. این گونه اقدامات یادآور اقدامات دلخراش آمریکایی ها از جنگ‌ ویتنام گرفته تا افغانستان است؛ جایی که ایالات متحده همچنان به سرمایه‌گذاری در اهداف از دست رفته خود ادامه می‌دهد، دست کم تا حدی که هیچ یک از رهبران آمریکایی نخواهند در آخرین لحظه مسئولیت شکست را برعهده بگیرند.

در زمینه کمک به اوکراین دو سؤال کلیدی کاملاً بی پاسخ ماند، ازجمله؛ با توجه به اینکه پیروزی کامل ممکن نیست، ایالات متحده در تلاش است در اوکراین به چه هدفی دست یابد؟ چه کسی حاضر است برای تحقق آن هدف خطر کند و هزینه اش را بپردازد؟

بحث درباره پایان بازی در اوکراین همیشه مملو از خطر بوده است. پژوهشگران علوم سیاسی بارها و مکرر عنوان کرده اند، پایان جنگ مستلزم مذاکرات دیپلماتیک خواهد بود. برخی به این نتیجه دست یافته اند اگر مذاکره اجتناب ناپذیر است، باید زودتر آغاز شود. برخی دیگر معتقدند، اوکراین باید قبل از مذاکره برای بهبود موقعیت خود در میدان جنگ تلاش کند. کی یف اصرار دارد قبل از شروع مذاکرات روسیه باید به طور کامل از اوکراین، ازجمله شبه جزیره کریمه خارج شود و حتی برخی ادعا می کنند تغییر حکومت مسکو پیش شرط صلح است.

وسط رایزنی ها در واشنگتن که به نظر می‌آید اعضای ارشد دولت بایدن را دربر می‌گیرد، دو گزینه متناقض مطرح است؛ نخست، امید برای پیشرفت چشمگیر اوکراین در عین خودداری از افزایش تنش و دوم، اعتراف مخفی یا ناشناس به اینکه محاسبات کنونی به نفع کی یف نیست. حق با کاخ سفید است، کمک ها باید به گونه ای طراحی شوند که اوکراینی ها را در موقعیت قوی مذاکره قرار دهد. اما سؤالات دیگری مطرح می شود؛ چگونه باید تعیین کرد زمان مذاکره فرا رسیده است؟ اگر اوکراین بدون مذاکره به مبارزه ادامه دهد، آیا قدرت چانه زنی اش بهبود یا کاهش می یابد؟

ارزیابی ها به دلیل سردرگمی در زمینه آنچه ایالات متحده تلاش می کند در اوکراین به دست آورد، پیچیده است. تحلیلگران تندرو بیشتر بر این باورند، هدف اصلی آمریکا از مسلح کردن اوکراین این است که روسیه را از پا درآورد. آنها ادعا می کنند، حفظ روند ارسال تسلیحات به کی یف به غرب امکان می دهد با هزینه ای معقول توان نظامی روسیه را کاهش دهد. با وجود این، تضعیف روسیه هدف نهایی نیست، بلکه متضمن تعهد تقریباً دائمی به جنگ در درازمدت است. با توجه به توانایی روسیه برای تغییر شکل نیروهای خود، حتی مشخص نیست غرب در این زمینه موفق باشد.

اهداف واقع بینانه تری وجود دارد؛ توانمندسازی اوکراین برای بازپس گیری بخش های خاصی از قلمرو خود با هدف حفاظت از ظرفیت اقتصادی اش به عنوان کشوری مستقل، یا جلوگیری از تصرف اودسا و سایر مکان های ارزشمند به وسیله روسیه. اما هیچ اتفاق نظری در زمینه این اهداف در پایتخت های غربی وجود ندارد و تمایل کمی برای فشار برای مذاکرات صلح پس از دستیابی به آنها وجود دارد.

شاید به همین دلیل است مقام های کاخ سفید اغلب به این فرمول بازمی‌گردند که کمک‌های غرب صرفاً برای قرار دادن اوکراین در بهترین موقعیت ممکن در میز مذاکره است. گفتن این موضوع مستلزم اتخاذ تصمیمات دشوار در زمینه این است که اوکراین چه سرزمینی را باید بازپس بگیرد و اینکه کمک های غرب تا چه زمانی باید ادامه یابد؟

اهداف واقع بینانه تری وجود دارد؛ توانمندسازی اوکراین برای بازپس گیری بخش های خاصی از قلمرو خود با هدف حفاظت از ظرفیت اقتصادی اش به عنوان کشوری مستقل، یا جلوگیری از تصرف اودسا و سایر مکان های ارزشمند به وسیله روسیه

به طور خلاصه، رویکرد فعلی عقب نشینی راهبردی و مزیت اصلی اش این است اختلافات میان حامیان اوکراین پنهان شود. خطر ممکن این است جنگ به صف جنگ‌های ابدی بپیوندد و با یکی از سه راه قابل تصور خاتمه یابد: شکست با شرایطی بدتر از آنچه پیش تر به دست می‌آمد، با همان شرایط یا با خسارت های جانی و مالی بیشتر.

فعالان سیاسی از شعار «جنگ برای همیشه» در دهه گذشته برای توصیف ثبات به ظاهر بی پایان ایالات متحده در خارج از کشور در جنگ های پیچیده از افغانستان گرفته تا سوریه و نیجر استفاده می کردند. این اصطلاح به وضوح به مشکل ایجاد درگیری های آشکار با هدف دستیابی به پیروزی مطلق می پردازد که نمی توان به آن دست یافت.

این بار کنگره بسته کمکی هنگفتی تصویب کرد، اما دفعه بعد شاید آن را قبول نکند. در هر دو سوی اقیانوس اطلس، دولت‌ها باید آماده شوند کمک‌های ایالات متحده را پشتیبانی کنند و برای قرار دادن اوکراین در جایگاه راهبردی‌تر و پایدارتر تلاش کنند. در نهایت، سطوح حمایت فعلی برای جلوگیری از بدترین نتیجه کافی نبود.